Judith van Loon: 8-Wat een indrukken....

Maandag begonnen op de NCP in Lombamba begonnen. Wat een vermoeiend begin, maar na vandaag kan ik zeggen dat het beter gaat. Op maandag hebben we kennis gemaakt met de kinderen en de docenten. Het is ruimte waar ongeveer 60 kinderen op plastic stoeltjes zitten, zonder tafels (die staan in de hoek op elkaar gestapeld) Er is wel een krijtbord maar de 1e dag zonder krijt. De kinderen waren allemaal liedjes aan het zingen en als de docent tegen de kinderen zei “sit down”, zeiden de kinderen “ i am sitting down” or “stand up” en de kids zeiden “ i am standing up” . Het zag er leuk uit en de kinderen luisteren goed.

De docent hield wel regelmatig een stok of tak in de handen, waar de kinderen bang voor zijn, omdat zij dat schijnbaar koppelen naar hun thuissituatie waar ze geslagen worden.
De kinderen zijn ong 5 a 6 jaar oud en sommige nog wel jonger schat ik. Daarnaast dragen de docenten soms een baby op hun rug of liggen ze buiten op een laken, omdat ze ondertussen ook voor hen moeten zorgen (stuk of 4 a 5). Tegen 10 uur krijgen de kinderen wat eten, omdat zit dit thuis waarschijnlijk niet krijgen. Het is een soort van witte pap met suiker. Voor de kinderen super! Voor mij iets minder, want ik word er  een beetje misselijk van. De kinderen vechten op de lepels, aangezien zee en tekort aan lepels hebben en vele eten het ook lekker gewoon met de hand. Eerst moet het geroerd worden, dus de hand gaat er helemaal in! Mmmm.
Na de lunch mogen de kinderen buiten spelen of gaan we met hun opdrachten doen. De eerste dagen was het vooral buiten spelen, omdat Maud en ik niks hoefde voor te bereiden om te gaan doen met de kids. Nja weet niet of ik het echt buiten spelen kan noemen, want ik zag al dat een jochie een ander kind sloeg met een stok en ze duwen en knijpen elkaar en gister zaten er 4 met elkaar op de vuist. Hallooo kids, doe normaal!! Als je alleen met ze bezig bent, zijn ze lief, ze kussen je, willen constant met je knuffelen en hangen letterlijk aan je voeten. 
Ik kwam er al snel achter dat wij (ik en maud) totaal geen macht hebben over die kinderen. Als de docent al even uit de klas was (en dat was ze de 1e 3 dagen alleen maar), gingen de stoelen omhoog, de kinderen op de grond liggen of elkaar slaan enzovoorts. En is er bijna altijd wel iemand aan het huilen. Gister was ik er dan ook echt klaar mee en heb ik ‘t aangegeven bij de organisatie. Vandaag ging het gelukkig dan ook stukker beter, want de docent bleef in de klas, dus de kinderen waren rustig! Finally. En we hebben zelfs wat opdrachtjes met ze kunnen doen.
Daarnaast staan er nog 3 ijzeren platen naast de school, met daarin een gat, of ook wel een toilet genoemd. Je zit er dus lekker bekijks, dus geen toilet voor mij als ik op de NCP ben. We zijn er dan gelukkig ook alleen van 9.00 uur tot 11.30 uur.
Daarnaast hebben we nog 3 verschillende Afrikaanse markten bezocht en zijn we naar de hospital geweest. Blijkbaar moeten we wekelijks naar de hospital, zolang we hier in Swaziland zijn. De hospital was sneu. We moesten de kinderen opvrolijken door met ze te gaan spelen, met ‘t speelgoed wat we mee hadden. Dus ik ging met een jochie de ballon overspelen. Nog geen 10 minuter later komt er een dame, misschien net iets ouder dan mij en pakt de ballon af. Weer zoiets waarvan je denkt, he?? Waar zijn de manieren gebleven?! Dus dat het jochie maar een nieuwe ballon gegeven 
Vanavond is er een house party met de mensen hier, de staff van All out Africa en wat locale mensen. Morgen een poolparty hier in de lodge en zaterdagochtend ga ik met Elorie & Nicole ‘n berg beklimmen. Zaterdagmiddag op zondag gaan we met de groep Zip-line doen. Spannend! Maar wel erg veel zin in!

• Vorige
• Volgende